تهران شهر کودکی تا امروز من .همین شهر سیمانی که از دور خاکستری یک دست است و در جای جایش سیخ هایی زشت رو به بالا رفته اند . احاطه شده در دود و کوه هایی که دیگر به زور دیده می شوند . شهر خیابان های شلوغ و ترافیک و بوغ و نگاه ممتد مردمش از پشت شیشه های تاکسی که لبخند را فراموش کرده اند . اما می توان نزدیک تر رفت . داخل خیابان ها شد و رفت در کوچه هایی که هنوز درخت دارند . خانه ها هنوز مامن است . خانه ها هنوز شاهد عشق بازی و کشف هستند .هنوز می شود از کوچه ای گذشت و از صدای شادی و پایکوبی مردمی شاد شد . هنوز زیر سقف ها مردمانی دور هم جمع می شوند و مست می کنند و هماواز می شوند و زنده بودن را جشن می گیرند . تهران سیمان و خیابان و راه بندان نیست . تهران شهر مردمی است که هنوز به زندگی امید دارند . اینجا زندگی زیر سقف ها نفس می کشد . - طـیــّب